Heym, Georg: Die Dämonen der Städte
Die Dämonen der Städte (German)Sie wandern durch die Nacht der Städte hin, Die schwarz sich ducken unter ihrem Fuß. Wie Schifferbärte stehen um ihr Kinn Die Wolken schwarz vom Rauch und Kohlenruß.
Ihr langer Schatten schwankt im Häusermeer Und löscht der Straßen Lichterreihen aus. Er kriecht wie Nebel auf dem Pflaster schwer Und tastet langsam vorwärts Haus für Haus.
Den einen Fuß auf einen Platz gestellt, Den anderen gekniet auf einen Turm, Ragen sie auf, wo schwarz der Regen fällt, Panspfeifen blasend in den Wolkensturm.
Um ihre Füße kreist das Ritornell Des Städtemeers mit trauriger Musik, Ein großes Sterbelied. Bald dumpf, bald grell Wechselt der Ton, der in das Dunkel stieg.
Sie wandern an dem Strom, der schwarz und breit Wie ein Reptil, den Rücken gelb gefleckt Von den Laternen, in die Dunkelheit Sich traurig wälzt, die schwarz den Himmel deckt.
Sie lehnen schwer auf einer Brückenwand Und stecken ihre Hände in den Schwarm Der Menschen aus, wie Faune, die am Rand Der Sümpfe bohren in den Schlamm den Arm.
Einer steht auf. Dem weißen Monde hängt Er eine schwarze Larve vor. Die Nacht, Die sich wie Blei vom finstern Himmel senkt, Drückt tief die Häuser in des Dunkels Schacht.
Der Städte Schultern knacken. Und es birst Ein Dach, daraus ein rotes Feuer schwemmt. Breitbeinig sitzen sie auf seinem First Und schrein wie Katzen auf zum Firmament.
In einer Stube voll von Finsternissen Schreit eine Wöchnerin in ihren Wehn. Ihr starker Leib ragt riesig aus den Kissen, Um den herum die großen Teufel stehn.
Sie hält sich zitternd an der Wehebank. Das Zimmer schwankt um sie von ihrem Schrei, Da kommt die Frucht. Ihr Schoß klafft rot und lang Und blutend reißt er von der Frucht entzwei.
Der Teufel Hälse wachsen wie Giraffen. Das Kind hat keinen Kopf. Die Mutter hält Es vor sich hin. In ihrem Rücken klaffen Des Schrecks Froschfinger, wenn sie rückwärts fällt.
Doch die Dämonen wachsen riesengroß. Ihr Schläfenhorn zerreißt den Himmel rot. Erdbeben donnert durch der Städte Schoß Um ihren Huf, den Feuer überloht.
|
A városok démonai (Hungarian)Csörtetnek éji városokon át, mik kuporognak a lábuk alatt. A füstös, kormos fellegek – zilált tengerész-szakáll – lepik állukat.
Nagy árnyékuk leng a házak fölött és kioltja az utcák fényeit. Lomhán kúszik a járdán, mint a köd, eltapogat küszöbtől küszöbig.
Egyik lábuk egy téren mocorog, másik térdel egy torony tetején. Igy merednek, míg az eső suhog, pánsípot fújva vihar idején.
Dörög a ritmus a lábuk körül, a városé, szomorú a zene, gyászdal. Hol tompán, hol kegyetlenül ömlik a dallam a homály fele.
Folyóhoz érnek, amely szélesen, csúszómászóként – háta sárgacsík – a lámpasor alól a végtelen sötétségbe hánykolódva folyik.
Egy híd falának vetik hátukat, megkavarják az embertömeget, mint faunok, kik mocsárnál állanak s iszap zöldjébe fúrják kezüket.
Föláll az egyik. Hold hava elé fekete lárvát rak. Az éjszaka, mely ólomként süllyed a föld felé, házakat nyom ön-vájataiba.
A városok válla megroppan. Egy háztetőn pirosan fölcsap a láng. Szétvetett lábbal fönt sötétlenek s mint macskák, vinnyognak az ég iránt.
Egy szobában, csupa éji homály, vajúdó nő kínjában nyöszörög, erős teste a párnákból kiáll, s ágya körül óriás ördögök.
Reszkető kézzel megkapaszkodik. Dülöng a szoba a jajszó alatt. S jön a gyümölcs. Az öl pirosodik s a gyümölcstől vérzőn kettészakad.
Az ördögök nyaka szörnyen kinyúlik, nincs feje a gyereknek. Magasan tartja az anyja. Hátában megugrik az iszony békája, s ő elzuhan.
De a démonok már hatalmasak. Szarvuk kettéhasítja az eget. Földrengést hajt a városok alatt patájuk, rajta lángok kéklenek.
|