Trakl, Georg: A vándor (Der Wanderer in Hungarian)
|
Der Wanderer (German)Immer lehnt am Hügel die weiße Nacht, Wo in Silbertönen die Pappel ragt, Stern' und Steine sind.
Schlafend wölbt sich über den Gießbach der Steg, Folgt dem Knaben ein erstorbenes Antlitz, Sichelmond in rosiger Schlucht
Ferne preisenden Hirten. In altem Gestein Schaut aus kristallenen Augen die Kröte, Erwacht der blühende Wind, die Vogelstimme des Totengleichen Und die Schritte ergrünen leise im Wald.
Dieses erinnert an Baum und Tier. Langsame Stufen von Moos; Und der Mond, Der glänzend in traurigen Wassern versinkt.
Jener kehrt wieder und wandelt an grünem Gestade, Schaukelt auf schwarzem Gondelschiffchen durch die verfallene Stadt.
|
A vándor (Hungarian)Dombra támaszkodik a fehér éjszaka, nyárfa magasodik ezüstben csillagok és kövek közt.
Álmában ível patak fölött a palló, a fiút halott arca követi, holdsarló az opálos szakadékban.
S távol zsolozsmás pásztorok. A kőből kristályos szemmel mered ki a béka. Madárhangon ébred a virágzó szél s a lépések kizöldülnek az erdőn.
Fára s állatra emlékeztet mindez. A lassú mohalépcsők s a Hold, mely elsüllyed a szomorú vizekben.
Ő visszatér s zöld partokon bolyong, majd fekete hajócskán ringatózik elsüllyedt városok fölött.
|